Հիմարի պես առաջ վազելով գնում ես առաջ ետ թողնելով դիմացիններիդ։ Հասնում ես վերջը, շունչ քաշում և հասկանում որ արդեն ետ ես ընկել մնացածից։ Հասկանում ես, որ առաջ գնալով դու կանցնես այլոց բայց, երբ շշկռվես ու հանգստանաս անցածդ մեկ վարկյանում կկորչի։ Ինչ անել, եթե ցանկանում ես բարձրունքդ վայելել գոնե մի պահ, հանգիստ իմանալով որ չես ընկնի։ Ամբողջ կյանքդ՝ անդադար, պետք է վազեզ առաջ ընկնելու համար։ Արդյոք դա քեզ պետք է։
Комментариев нет:
Отправить комментарий