Միամիտս

   

 Չի կարելի ապրել ափսոսանքով։
Պետք է ծայրից ծայր վայելել ու վերջապես հասկանալ, որ մենք ենք տերը մեր բախտի։

Երկու ամպ պտտվում են արևի շուրջ։ Երկուսն էլ համակրում են արևին։ Պահն եկավ, ու մեկը մյուսին պետք է զիջի: 
Ճարս ինչ` միամիտս զիջում է։ Երբ ամպը համբուրում է արևին, միամիտս տեսնում, գլուխը բռնում է․․․ 
Միամիտս այդպես էլ միամիտ մնաց. լաց է լինում, մինչդեռ արևն ինքն պետք է որոշում կայացնի։ Արև, դու  արև, պարզվեց` սովորական ու հասարակ լապտեր էր, որի լույսը միայն երեկոյան է վառվում...  

Մարդը երջանիկ  է, երբ դժգոհում է անցյալից և ոչ՝ ներկայից, ինչ կարող ես անել...